W komputerach osobistych, niezależnie od ich formy (desktop, laptop), wyróżniamy dwa główne rodzaje pamięci – statyczną i dynamiczną, które cechują się różnymi zastosowaniami. Ta pierwsza trafia do dysków półprzewodnikowych, a także bardziej klasycznych, talerzowych, natomiast druga – do modułów pamięci operacyjnej RAM. Fizycy z brytyjskiego uniwersytetu wpadli na pomysł połączenia ich w jeden komponent.
UltraRAM – pomysł na połączenie pamięci komputerowych w jeden komponent
W komputerach dyski mają za zadanie przechowywać dane, a więc korzystają z tzw. statycznej pamięci, która nie wymaga stałego połączenia ze źródłem energii elektrycznej. W przypadku RAM jest nieco inaczej – to w końcu pamięć dynamiczna. Pamięć losowego dostępu przechowuje aplikacje tylko do czasu, gdy ma dostęp do prądu – zwykły restart komputera powoduje utratę tych danych.
Zarówno SSD, jak i RAM bazują na pamięci flash, czyli błyskawicznego dostępu, lecz – jak widać – w nieco inny sposób. Moduły operacyjne wykorzystywane są do zadań, gdzie potrzeba natychmiastowego dostępu, zaś pamięci półprzewodnikowe w przypadku „stałych danych”. Niemniej jednak w ostatnich latach różnice w prędkościach pamięci się zatarły, a interfejs PCI-Express 4.0 pozwala na naprawdę wysokie transfery.
Mimo tego są to oddzielne komponenty – RAM bezpośrednio współpracuje z procesorem, korzysta z szerszej magistrali o wyższej przepustowości, a częstotliwość i opóźnienia mają realny wpływ na wydajność w aplikacjach, a także grach komputerowych. Dyski SSD wykorzystują interfejs innego typu, który mimo wysokich transferów nie zapewnia wyższej wydajności w grach komputerowych, ani lepszych wrażeń podczas słuchania muzyki.
UltraRAM to teoretyczny sposób na zunifikowanie pamięci statycznych, które za sprawą odpowiednich magistrali mają być tak szybkie, że będą mogły wykonywać zadania losowego dostępu. Brytyjscy naukowcy z uniwersytetu w Lancaster stworzyli pojęcie UltraRAM, czyli urządzenia, który ma zintegrować RAM i SSD w jeden komponent. Dane, które zostały podane przez fizyków, są dość skomplikowane, ponieważ obejmują stricte fizyczne pojęcia, które wykraczają poza wiedzę typowego użytkownika, a nawet osoby lepiej zorientowanej w nowych technologiach.
Rozwiązanie to mogłoby być dość ciekawą opcją, bowiem pozwoliłoby zaoszczędzić trochę miejsca w środku komputera, a producenci, zamiast tworzyć dwa komponenty, musieliby produkować tylko jeden. Czy jest to warte zachodu? Tego nie wiemy, bowiem projekt istnieje na razie jedynie w teorii i nie wiadomo, czy ktokolwiek zdecyduje się go kiedykolwiek wdrożyć do masowej produkcji.
